امام باقر علیه السلام:
إِنَّ اللّه عَزَّوَجَلَّ یُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلا رَفَثٍ؛
خداوند عزوجل دوست دارد کسى را که در میان جمع شوخى کند به شرط آن که ناسزا نگوید.
(کافى، ج2، ص 663، ح4)
امام صادق علیه السلام:
الفُحشُ والبَذاءُ والسَّلاطَةُ مِن النِّفاقِ؛
دشـنـامـگویى و بـد زبانى و دریـدگـى از (نشانه هاى) نفاق است.
(بحار الأنوار، ج 79، ص 113، ح 14 - منتخب میزان الحکمة، ص 442)
امام على علیه السلام:
ثَمَرَةُ التَّواضُعِ الَمحَبّةُ، ثَمَرَةُ الکِبرِ المَسَبَّةُ.
ثمره فروتنى دوستى است، ثمره تکبّر ناسزا (شنیدن) است.
(غرر الحکم، ح 4613 و 4614 - منتخب میزان الحکمة، ص
596فلسفه ی فحش خیلی پیچیده است چه بسا فحش هایی که هر کس می ده بیانگر شخصیت و درون او باشد .
